Ik ben op een driedaags event van mijn eigen coach. Ik word daar altijd weer uitgedaagd om na te denken over wie ik ben, wat ik doe en wat ik te doen heb op deze wereld. Het is een business event, maar omdat mijn business nogal veel uit mij bestaat, gaat het uiteindelijk dus altijd over mijzelf. Het thema van dit jaar is ‘stories’. Verhalen. Welk verhaal vertel je jezelf? En zijn dat feiten of is dat jouw invulling van de werkelijkheid?
Een jaar geleden was ik op ditzelfde event. Het betekende destijds mijn grootste doorbraak. Het verhaal dat ik mezelf toen vertelde? Dat ik niet goed genoeg zou zijn als coach. Dat er niemand op mij zat te wachten. Dat mijn visie op rouw te afwijkend zou zijn. Maar toen, op dat moment, was het tijd voor een nieuw verhaal. Ik begon te geloven én mezelf te vertellen dat ik een verdomd goede coach ben. Dat ik ontzettend veel kennis en ervaring in huis heb om anderen te helpen. Dat er heel veel ouders baat hebben bij wat ik doe, deel en vertel. En eerlijk gezegd heeft het afgelopen jaar het bewijs geleverd. Mijn bedrijf staat als een huis, ik heb ongelofelijk veel publiciteit gekregen en ik heb inmiddels zoveel goede referenties dat ik wel gek zou zijn als ik dit niet meer zou geloven.
Dit wordt geen promo praatje voor mezelf. Ik besefte namelijk vandaag dat er een les in zit voor ons allemaal. Want luister jij wel eens goed naar jezelf? En dan bedoel ik niet naar alle stemmetjes in je hoofd die vinden dat je het niet goed doet, of juist wel. Dat je je dromen moet volgen, rust moet nemen of beter voor jezelf moet zorgen. Allemaal heel belangrijk. Maar dat bedoel ik niet. Luister je wel eens naar hoe je dingen formuleert? Welke woorden gebruik je om je verhaal te vertellen?
Ik hoor het heel vaak: ‘ik vind het zo moeilijk’, ‘het is lastig’, ‘het is zo heftig’. Begrijp me niet verkeerd. Het IS ook moeilijk, lastig én heftig. Maar het wordt er niet beter van door jezelf dat steeds te blijven vertellen. Het wordt er vaak alleen maar nog moeilijker door. Je kunt het bijvoorbeeld vervangen door: ‘Ik voel me vandaag heel verdrietig’. Of welke emotie er dan ook maar overheerst. Daarmee maak je het kleiner (vandaag, en dus niet altijd) en je geeft jezelf en de ander de kans om een wedervraag te stellen: ‘wat kan ik nu voor je doen (of voor mezelf)?’ Misschien wel niks. Maar met de woorden dat het allemaal zo moeilijk is komt er meestal niet eens een gesprek op gang. Je gooit de deur eigenlijk gelijk dicht.
De keuze van je woorden zegt veel over wie je bent. Maar nog veel meer over wie je gaat worden. Zeker als je deze woorden vaak hardop uitspreekt. Het verhaal dat je jezelf vertelt, ga je vroeg of laat geloven. Misschien is het wel tijd voor een nieuw verhaal. Net zoals het voor mij tijd was voor een nieuw verhaal. En dit bevalt me stukken beter.
Welk verhaal vertel jij jezelf? En hoe zou je dit mogelijk anders kunnen verwoorden? Wil je het hier met me delen?