Hoera! Je bent in de zevende hemel. Je bent zwanger! Binnenkort heb je de allerbelangrijkste rol van je leven, je wordt moeder!
Je bereid je op alle mogelijke manieren voor. Niets of niemand krijgt jou van je roze wolk. Je maakt de mooiste babykamer ooit. Je koopt al die spullen die je volgens alle lijstjes nodig hebt. Je doet aan yoga, eet gezond, gaat op tijd naar bed. Jij bent er helemaal klaar voor.
Maar dan gaat het mis. Je moet veel te vroeg afscheid nemen van dat kleine wonder in je buik. Of dat nou tijdens de zwangerschap, bevalling of in de periode daarna is, je verliest je kindje zonder het ooit echt te leren kennen.
En dan? Je bent moeder geworden. Zo voel je je ook in alle vezels in je lijf. Je lichaam weet ook niet beter en produceert melk en bakken vol hormonen. Alleen heb je geen kind om voor te zorgen. Je bent niet meer zwanger. Maar er is ook niets voor in de plaats gekomen. Je identiteit is verdwenen. Want wat is nou een moeder zonder kind? In het Nederlands hebben we hier niet eens een woord voor.
Je voelt je schuldig en verward. Waarom kon jij niet wat zoveel andere vrouwen moeiteloos lijken te doen: een gezond kind op de wereld zetten?
Ik weet nog goed dat ik me onzichtbaar voelde. Omdat mijn baby onzichtbaar was. Want wat zeg je als de kledingverkoopster vraagt ‘of je lekker een dagje vrij bent’ omdat je op dinsdagochtend een broek past? Als ik andere vrouwen zag lopen met een kinderwagen was ik jaloers en verdrietig. Want ik had ook een kind! Maar niemand kon dat zien.
Ik had het liefste een t-shirt gekocht met heel groot ‘ik ben ook moeder!’ erop. Of het op mijn voorhoofd geschreven. Want wat deed het een pijn dat niemand zag hoe mooi míjn baby was. Of dat niemand vroeg hoe het moederschap me beviel. Of ik het allemaal een beetje redde met zo’n klein mensje dat ineens alle aandacht vraagt.
Ik had ook slapeloze nachten. Maar om een hele andere reden. En dat verhaal is toch echt een stuk minder mooi dan dat je elke 3 uur wakker moet worden om je baby te voeden.
En toch hield ik vol. Ik was moeder geworden en dat vertelde ik aan iedereen die het wilde horen. Hugo was net zoals alle andere baby’s een deel van mij. En ik werd steeds trotser. Trots op ons mooie kleine stoere mannetje, die nog niet klaar was voor deze wereld, maar mijn wereld op z’n kop zette. Hij koos mij om zijn mama te mogen zijn.
Praat over je baby. Vraag de mensen om je heen om over hem of haar te praten. Want je baby is dan misschien onzichtbaar voor de rest van de wereld, voor jou is hij levensecht.
Fotografie: Mertenfoto.nl