Ik schreef al eerder over mijn eerste kraamvisites nadat mijn zoontje Hugo was overleden na de bevalling (zie deze link: https://www.stillelevens.nl/blog/daar-ging-ik-dan-op-kraamvisite/). Twee van mijn beste vriendinnen waren in dezelfde week uitgerekend als dat ik was. Eentje kreeg een jongenstweeling een paar weken eerder en de ander beviel van een gezonde zoon een dag voordat Hugo stierf. Vier jongens. Allemaal bijna even oud. Drie levens. Want Hugo zal nooit met ze opgroeien.
Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder. Zijn hun jongens uitgegroeid tot stoere kleuters. Jongens met een eigen karakter en een eigen wil. Jongens die staan te trappelen om naar de basisschool te gaan.
We zien elkaar niet veel, we wonen niet bij elkaar om de hoek. Maar de band tussen ons is nooit verdwenen. Laatst kwamen ze op bezoek. Allemaal tegelijk. Inmiddels zijn er nog wat kinderen bij gekomen, waaronder twee van mezelf. Ik was een beetje nerveus. Zou de confrontatie lastig zijn? Zou ik constant het gemis voelen van mijn jongetje dat erbij had moeten zijn?
Het antwoord verraste mezelf. Alhoewel deze jongens me
meer dan ieder ander kind herinneren aan Hugo, aan hoe groot hij nu geweest zou zijn en aan wat hij had gekund, was het antwoord nee. Op geen enkel moment kon ik mijn zoon tussen deze jongens voorstellen. Omdat ik er geen beeld bij heb. Omdat ik nooit zo bezig ben geweest met hoe het nu zou zijn. Omdat Hugo voor mij altijd dat kleine knappe mannetje blijft dat zijn oogjes nooit open heeft gedaan. Voor mij blijft Hugo altijd een baby.
Ik kan me ook geen voorstelling maken van mijn gezin als
Hugo wel was blijven leven. Omdat het er dan waarschijnlijk anders had uitgezien. Was ik dan ook zo snel opnieuw zwanger geworden? Was die derde er überhaupt gekomen? Ik weet het niet. Het liep anders en dat beïnvloede ook de keuzes die ik daarna maakte.
Het was gezellig. Het was druk. En ondanks dat ik Hugo altijd zal blijven missen, was het ook goed zoals is.