Het verliezen van je baby is verschrikkelijk. Je wereld stort in elkaar. Je hebt zolang uitgekeken naar dit kleine wondertje, soms al jarenlang. Je grote droom spat uiteen. Vaak denken mensen bij het verliezen van een baby aan een volgroeid kindje, maar ook bij het krijgen van een miskraam of een afgebroken zwangerschap verlies je je baby. De leegte die dit achterlaat in je buik, in je leven en in je toekomst is enorm groot.
Niet iedereen in je omgeving kan hier even goed mee omgaan. Vaak zie je dat na dit soort ingrijpende verliezen familiebanden en vriendschappen hechter worden of juist verwateren. En het gekke is dat je van te voren vaak niet in kunt schatten wie in welke categorie zal vallen.
Er zijn mensen om je heen waar je veel van verwacht. Begrip, aandacht, medeleven. En in sommige gevallen blijft dat uit. Dat is verdrietig, want je hebt al een verlies geleden. Je wordt eigenlijk voor de tweede keer gekwetst. Dit is niet altijd te voorkomen. Het kan zijn dat je verwachtingen te hoog zijn gespannen of dat jullie relatie voor jou belangrijker is dan voor de ander. Dat is jammer. Zeker als jij hier veel waarde aan hecht.
Zoals je ook in een relatie met een partner elkaar vaak pas écht leert kennen als het niet goed gaat, zo is dat met familie en vrienden ook. Zolang iedereen gelukkig en gezond is, is het hebben van een succesvolle relatie een stuk gemakkelijk dan wanneer er problemen zijn of beren op de weg komen. Dan komen er emoties en gevoelens bij en dat maakt het ingewikkeld. En uiteindelijk je relatie ook veel dieper, als je hier doorheen komt.
Het is belangrijk om hierover te praten. Om aan te geven wat jij nodig hebt. Dit kan de relatie verbeteren als dat begrip er is. Soms zien mensen niet dat je nog steeds heel verdrietig bent, ‘want het lijkt zo goed met je te gaan’. Terwijl je zo graag over je kindje wilt praten. Of willen mensen je niet onnodig kwetsen. Ik zat eens in een restaurant met een vriendin die niets over zichzelf durfde te vertellen. Het enige wat ze steeds vroeg was: ‘en hoe gaat het nou met jou?’, omdat ze dacht dat alles wat zij vertelde toch in het niet zou vallen bij mijn verdriet. Terwijl het enige dat ik wilde, was luisteren naar iemand anders. Ik wilde juist dat het even niet over mij ging.
Vaak merk je dat mensen bang zijn dat je moet huilen als ze vragen hoe het gaat. Want huilen is best wel een dingetje. Omdat ze zelf niet weten hoe ze daar mee om moeten gaan. Terwijl het enige dat je wilt is dat iemand luistert. Ze kunnen je verdriet niet oplossen of verzachten. Ze kunnen je niet verdrietiger maken dan je al bent door er naar te vragen. Wel door dat niet te doen.
Er zullen ook mensen opstaan. Mensen waarvan je dat helemaal niet had verwacht. Misschien had je helemaal niet zo’n sterke band, maar vraagt iemand je regelmatig even hoe het nu gaat, stuurt een kaartje, een appje of komt spontaan op de koffie. Ik had een buurvrouw die elke dag aanbelde en vroeg of ik mee ging wandelen. Ze deed dit net zolang totdat ik meeging. En we een hele fijne wandeling maakten en een heel fijn gesprek hadden. We hebben dat daarna nog vaker gedaan en alhoewel ik haar nu nooit meer spreek, was ze op dat moment voor mij van grote waarde.
‘You teach people how to treat you’ is een uitspraak die ik heel mooi vind. Jij bent de enige die weet waar jij behoefte aan hebt. Jij weet hoe je behandeld wilt worden. Dat is voor iedereen anders, dus ben jij degene die de ander moet vertellen wat ze moeten doen. Is dat makkelijk? Nee. Maar uiteindelijk help je wel jezelf hiermee.
Vind je het lastig om dit bespreekbaar te maken? Je kunt dit artikel ook laten lezen aan mensen die dichtbij je staan. Ik had dit graag geweten voordat ik zelf leerde dat het zo werkte. Misschien kan het jouw helpen om de ander te helpen.
Soms komen er mensen op je pad die met je meelopen. Die dit begrijpen en je een stukje verder brengen. En soms moet je mensen loslaten. Omdat ze niet meer passen bij de persoon die jij geworden bent.