Ik weet dat op het moment dat ik dit opschrijf, er mensen zijn die het hier niet mee eens zijn. Toch wil ik graag met je delen waarom ik hiervan overtuigd ben.
Niemand komt eronder uit. Op een bepaald moment in je leven word je met verlies geconfronteerd. Als je pech hebt op hele jonge leeftijd al, maar bijna iedereen heeft voor de volwassen leeftijd wel iemand verloren. Met een beetje geluk gaat het om je grootouders, die een mooie leeftijd hebben bereikt. Hoe verdrietig dat ook is, het hoort bij het leven. En het heeft ook een doel: je wordt je bewust van je eigen sterfelijkheid waardoor je beseft dat je maar één kans krijgt.
Kortom, verlies raakt ons allemaal. Het overkomt je. Soms ben je erop voorbereid, soms wordt je er compleet door overvallen. Ik was geen seconde voorbereid op het verliezen van mijn baby. En pas toen ik ermee werd geconfronteerd, ging ik nadenken over hoe ik hier de rest van mijn leven mee ging dealen. Iedereen gaat er anders mee om. Er is geen goed of fout, je vindt je eigen weg. Maar de manier waarop je dit doet, is wel een keuze.
Hoe zwaar en ingrijpend het verliezen van je baby ook is, jij bepaald zelf de invloed die dit op je leven heeft. Natuurlijk mag (en moet!) je rouwen. Het is belangrijk dat je je bewust wordt van wat je is overkomen en welke impact dit op je leven heeft. Het is cruciaal om op een goede manier afscheid te nemen. Dat kan ook weken, maanden of jaren later, maar pas dan kun je in mijn ogen verder.
Het gemis van je baby slaat een enorm gat is je hart, dat je niet dicht met een beetje positiviteit. Waarschijnlijk zal dit gat nooit meer helemaal dichten. Maar dàt feit accepteren en een manier vinden om je overleden kindje te integreren in je leven, zonder constant op de voorgrond aanwezig te zijn, is wel een keuze. Geen gemakkelijke keuze. Geen gemakkelijke weg. Maar het alternatief is nog veel zwaarder.
Je moet het zelf doen, maar dat betekent niet dat je het alleen hoeft te doen.
Wil jij in een vrijblijvend gesprek samen kijken naar de keuze die jij maakt?