Ik ben op vakantie in Frankrijk. Van al mijn vakanties heb ik de meeste doorgebracht in dit favoriete vakantieland van veel Nederlanders. Ik heb daarnaast een half jaar in Parijs gewoond, bijna een jaar in Toulouse en zelfs nog een jaar Franse taal en letterkunde gestudeerd. Ik voel me hier dus bijna een soort van thuis.
Toch heb ik altijd minstens een week nodig voordat ik een beetje rust voel. Tot op de laatste dag heb ik nog coaching gesprekken gevoerd en trainingen gegeven en ik heb de knop om dat dan van de ene op de andere dag uit te zetten nog nooit gevonden. Ik sta eigenlijk altijd aan. Dat is ook mijn grootste valkuil. Ik wil elke minuut van de dag efficiënt benutten en geef mezelf weinig ruimte voor ontspanning tussendoor. Logisch dus dat ik deze eerste week vooral nodig heb om afstand te nemen.
Ik kijk er het hele jaar naar uit. Het gevoel van een lege agenda en ‘gewoon’ lekker ontspannen. En geloof me, het is hier heerlijk en ik geniet ook oprecht van de rust, mijn familie, het eten en het lekkere weer. Maar dat gevoel van niks moeten, nee daar heb ik toch echt moeite mee.
Zo had ik me voordat ik vertrok voorgenomen om een nieuw ebook te ontwerpen, mijn website teksten te herschrijven, een aantal hoofdstukken van mijn boek te schrijven en mijn nieuwe coaching trajecten verder uit te werken. En dan heb ik het nog niet eens over de 10 boeken die ik heb meegenomen, waar ik de rest van het jaar niet aan toekom. Als ik nog geen stress had voordat ik vertrok, dan krijg ik het nu wel.
En ineens herinner ik me een kaartje dat ik jaren geleden stuurde naar mijn schoonzus die zo moe werd van de ratrace waar ze in zat: ‘van wie moet dat dan?’
Het zinnetje spookt al de hele week door mijn hoofd. Ja van wie moet dat dan? En het antwoord is uiteraard heel eenvoudig. Van mezelf. Ik heb nog nooit zo’n veeleisende werkgever gehad, als sinds het moment dat ik besloot om als zelfstandig ondernemer aan de slag te gaan. Ik had grote dromen over vrijheid, mijn eigen tijd indelen en nooit meer dingen doen die ik niet leuk vind. En eerlijk gezegd vind ik het ook fantastisch om voor mezelf te werken en is het de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Maar ik heb mijn verwachtingen wel wat moeten bijstellen.
Ik leg de lat hoog. Voor mezelf en soms ook voor anderen. Heb ik altijd gehad. Ik eis veel van mezelf en ben niet snel tevreden. Perfectionistisch? Misschien wel. Al heb ik de afgelopen jaren wel geleerd dat goed vaak goed genoeg is. En toch merk ik dat het ook nu weer opspeelt.
Van wie moet dat dan? Ik kom het zo vaak tegen in de gesprekken die ik met mijn klanten voer. Waarschijnlijk passen ze zo goed bij mij, omdat ik eigenlijk heel veel op ze lijk. Ik ben soms een paar stappen verder, maar weet als geen ander waar ze mee worstelen.
Als we rouwen leggen we onszelf ook vaak dingen op. Over hoe het zou moeten of wat ‘goed’ is. Soms doordat anderen dit van ons verwachten of omdat we zien hoe anderen het doen op social media. Maar verrassend genoeg, meestal omdat we dat van onszelf verwachten. ‘Ik herken mezelf niet meer’. ‘Ik ben niet meer die leuke vrouw die ik was voordat dit gebeurde’. ‘Ik had verwacht dat ik hier veel beter mee zou kunnen dealen, het valt me zo tegen’. Zomaar een paar zinnen die ik regelmatig hoor.
En ik snap het. Ik herken het. En ik doe het zelf nog steeds. Ik rouw niet heel actief meer. En dat voelt helemaal oké. Ik ben niet meer de persoon die ik was voordat Hugo overleed. Maar ik ben ook niet helemaal iemand anders geworden. Ik heb een nieuwe balans gevonden waar ik (de meeste tijd…) heel tevreden mee ben. Maar de hoge verwachtingen? Die heb ik nog steeds. Alleen nu op een ander vlak.
Vraag af en toe eens aan jezelf: ‘van wie moet dat dan?’. Hoogstwaarschijnlijk is het antwoord eigenlijk te simpel om er een hele blog aan te wijden 😉. En juist omdat je het van jezelf verlangt, kun je ook jezelf toestemming geven om het niet te doen.
En ik? Ik verstuur deze mail en berg mijn laptop op. Ik moet even helemaal niks. Ik reageer op de berichten van mijn klanten. Ik krabbel hier en daar een hersenspinsel neer omdat ik me daar goed bij voel. Maar verder? Laat maar komen die vakantie!