Mijn blog stond klaar, ik hoefde alleen nog maar op verzenden te klikken.
En toen zag ik gisteravond een documentaire over een groep vrouwen die 20 jaar geleden de brand in Het Hemeltje in Volendam overleefden. Midden in de nacht besloot ik dat het anders moest. En dus herschreef ik vannacht om 2 uur mijn gehele blog.
De verhalen raakten me. Wat begon als een onbezorgde avond, eindigde in een hel die de levens van alle betrokkenen voor altijd veranderden.
Met bewondering zat ik te kijken. De foto’s van deze vrouwen, kinderen dan nog, volledig in het verband. Wekenlang in coma gehouden. Ze moesten maanden revalideren, ondergingen talloze operaties, verloren hun beste vrienden, verloren het onbezorgde leven dat ze daarvoor hadden gehad en werden door zichtbare en onzichtbare littekens voor het leven getekend.
En toch zat ik niet naar een verbitterde groep vrouwen te kijken. Er werden herinneringen opgehaald. Er kwamen tranen, maar er werd ook gelachen. Ze dealen met wat hen is overkomen. De wonden zijn geheeld, maar de littekens blijven voor altijd zichtbaar. Dat vinden ze niet erg. Het hoort bij ze. Het heeft ze ook veel gebracht. Het heeft ze gemaakt tot de mensen die ze vandaag zijn.
2020 was geen fantastisch jaar, daar zijn we het vast snel over eens. Ik denk dat veel mensen dit jaar snel willen vergeten. Het liep totaal anders dan iedereen ooit had kunnen vermoeden. En voor velen van jullie niet alleen door Corona. Het verliezen van je kind is één van meest ingrijpende gebeurtenissen in je leven. Zelfs Rutte zei het in zijn laatste toespraak: ‘het was een jaar van rouw, verlies en verdriet’.
En hij heeft gelijk. Ik heb het afgelopen jaar zoveel verdrietige verhalen gehoord. Zoveel ouders gesproken wiens roze wolk ineens gitzwart werd. Dromen die niet uitkwamen. Wensen die niet werden vervuld. Toekomstplannen die de prullenbak in konden.
Ik zag veel parallellen in het verhaal dat deze dappere dames op televisie vertelden. Van de hemel in de hel. Een gevoel dat veel van mijn volgers delen. Zij maakten het wel heel letterlijk mee.
Ja, het was een jaar van rouw, verlies en verdriet. Maar het was zoveel meer dan dat. In rouw gaat het vaak om tegenstellingen. Verdriet en geluk, angst en vertrouwen, ups en downs, hoop en wanhoop, rouw en liefde. Ze staan lijnrecht tegenover elkaar, maar bestaan tegelijkertijd dankzij de ander. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden in een wirwar van emoties, zonder einde en begin.
Ik kijk terug op 2020 met dezelfde dualiteit. We boekten op sommige vlakken vooruitgang, juist door stilstand, we ervaarden ongekende nabijheid, juist dankzij de afstand, we werden met elkaar verbonden, dankzij verlies.
Misschien leerde 2020 ons te kijken naar wat er echt toe doet. Brak het met patronen en vanzelfsprekendheden. Bracht het ons ook iets. Net zoals die fatale nacht 20 jaar geleden, deze dames ook iets had gebracht.
Wat als je zo ook naar 2020 kijkt? Dat het je heeft gemaakt tot de persoon die je vandaag bent? Het heeft je lessen geleerd die je heel graag op een andere manier had geleerd. Maar nu ze er toch zijn, kun je ze maar beter omarmen.
De vrouwen uit Volendam toonden ongekend veel veerkracht. Maar ze wilden anderen wel iets meegeven. Praat erover, deel je verhaal en accepteer hulp. Iets dat zij in het verleden niet veel hebben gedaan, maar nu hun eigen kinderen wel willen meegeven.
Als je zelfs in het jaar van rouw en verlies de kleine lichtpuntjes kunt vinden, dan vind je je geluk niet in omstandigheden. Dan vind je het geluk in jezelf.
Ik wens je een mooie jaarwisseling. Pas goed op jezelf en op elkaar.