Een paar maanden geleden schreef ik een blog over de overeenkomsten tussen rouwen en Corona. Zeg maar tussen de eerste en tweede golf in. Toen we hoopten dat alles snel weer normaal zou worden. Inmiddels weten we wel beter. Dat nieuwe normaal waar Rutte het in het voorjaar over had, dat voelt nog steeds niet als normaal.
Het went. De afstand. De mondkapjes. Het niet aanraken. Maar normaal voelt het nog steeds niet. Er blijft een ongelofelijk groot verlangen naar terug naar toen. Toen we elkaar opzochten in een gezellig café, elkaar konden knuffelen en die ene persoon met een mondkapje stiekem een beetje uitlachten.
Maar normaal? Nee dat wordt het denk ik nooit.
Er zijn veel overeenkomsten tussen rouwen en Corona. Het moeten missen van iemand van wie je heel veel houdt, betekent ook dat je op zoek moet naar een nieuwe normaal. Maar het is wel een situatie waarvan je weet dat die nooit meer terugkomt. Met wat voortschrijdend inzicht denk ik dan ook dat dit het grootste verschil is met deze hele crisis. Het is tijdelijk. Er komt een moment waarop we weer meer kunnen en mogen. Het is geen nieuw normaal. Het is een tijdelijk normaal.
Het verlangen is er bij beide. Terug naar toen. Toen geluk nog heel gewoon was. Maar bij het verliezen van een dierbare is dat niet mogelijk. Dat klinkt hard. En tegelijkertijd zorgt dat besef ervoor dat je er ook niet langer tegen hoeft te vechten. Waar je bij Corona de randjes van de regels kunt opzoeken of zelfs overtreden, kan dat bij verlies niet. Je kunt iemand niet een beetje terughalen.
Ik zit niet in het kamp van de mensen die tegen alle regels zijn. Ik zit ook niet in het kamp van mensen die alles maar oké vindt. Ik zit in het kamp van de minste weerstand. Ik geef me over aan dat wat er van me wordt gevraagd. Omdat ik geloof dat we daarmee het meeste bereiken. Ik zoek de balans die werkt voor mij, binnen wat er mogelijk is en waar ik me goed bij voel. En dat geldt ook voor rouw. Je kunt in gevecht gaan met de werkelijkheid. Maar het levert je niks op. Meebewegen en kijken naar wat voor jou werkt meestal wel.
Rouwen is zoeken naar een balans. Constant. En uiteindelijk wordt dat je nieuwe normaal. Omdat je weet dat er geen weg terug is. Omdat er geen vaccin is dat je hiervan kan redden.