‘Neem de eerste tijd na het overlijden van een naaste geen grote beslissingen’. Het was een advies dat ik van alle kanten kreeg. Het stond op alle lijstjes en in alle boeken die ik over rouwen las. Je bent niet stabiel, je emoties gaan alle kanten op en je kunt niet helder nadenken. Toen Hugo onverwacht overleed stond mijn wereld op z’n kop. Mijn hormonen en mijn emoties lagen compleet overhoop en stabiel is wel het laatste woord waarmee ik mezelf in die tijd zou omschrijven. En toch vind ik dit echt het slechtste advies dat ik heb gekregen.
Nou ben ik altijd graag het braafste meisje van de klas.
Als er een sticker te verdienen valt sta ik vooraan in de rij. Maar ik doe
dingen wel graag op mijn manier. Vaak net even anders dan anders. Ik weet niet
of het bewijsdrang is of gewoon dwarsigheid, ik zoek graag uit wat voor mij
werkt.
Waarom vind ik dit zo’n slecht advies? Omdat je juist op
het moment dat je je baby verliest, je je beseft hoe kwetsbaar het leven is en
hoe snel het voorbij kan zijn. Je gaat echt nadenken over wat er belangrijk is
in je leven. Je beseft je waar je waarde aan hecht, waar je gelukkig van wordt
en waarvan juist niet. Ondanks het intense verdriet dat een soort waas bracht
over al mijn emoties, had ik tegelijkertijd nog nooit zo helder mijn verlangens
voor ogen dan vlak na Hugo’s dood. Misschien geldt dit niet voor iedereen. Maar
zolang jij het gevoel hebt dat je de controle over jezelf niet bent verloren en
je geen roekeloze beslissingen neemt, zie ik niet in waarom je geen grote
beslissingen kunt maken nadat je je kindje verliest.
Ik nam 3 grote beslissingen na Hugo’s dood. Tegen alle ‘adviezen’
in. Ik was binnen 5 maanden opnieuw zwanger. We moesten minstens een jaar
wachten zodat we alles beter op een rijtje hadden. Alsof het gemis dan ineens
minder zou zijn. Toen ik zelf vond dat ik lichamelijk en emotioneel een nieuwe
zwangerschap aankon, gingen we ervoor. Mijn verlangen om opnieuw moeder te
worden was zo groot, dat ik geen dag langer wilde wachten. In dezelfde maand
kochten we een huis. We waren al een tijdje op zoek, het paste bij onze wensen
en het voelde goed. Waarom dan wachten totdat onze ‘rouwperiode’ over zou zijn?
Niet dat we enig idee hadden wanneer dat dan zou zijn. Ondanks het verdriet
waren we prima in staat om helder na te denken. En ten slotte besloot ik dat ik
iets anders wilde gaan doen op professioneel vlak. Ik had alleen geen idee wat en
het kostte me wat omzwervingen totdat ik had ontdekt dat ik heel graag moeders wilde
helpen die een vergelijkbaar verlies hebben meegemaakt.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: volg je eigen weg. Doe wat voor jou goed voelt. Haal uit alle tips en adviezen datgene wat werkt voor jou. Rouwen is zwaar. Rouwen is eenzaam. En rouwen is vaak universeel. En toch doet iedereen het op zijn of haar eigen manier. Kies voor jezelf, wees egoïstisch. Uiteindelijk is dat de beste beslissing die je kunt nemen.
En jij? Heb jij beslissingen uitgesteld of juist niet? En welke grote beslissingen heb je dan gemaakt? Ik ben benieuwd!