13 maanden na Hugo werd onze dochter Hanna geboren. Ze werd deze week 4 jaar. Het gekke is dat ik me van de bevalling (een geplande keizersnede) en de dagen daaraan voorafgaand niet heel veel kan herinneren. Ik voel wel als de dag van gisteren de opluchting en de last die van mijn schouders viel toen ze gezond, maar vooral levend, in mijn armen lag.
Ik krijg regelmatig de vraag van moeders die eerder een kindje zijn verloren, wanneer ik er weer klaar voor was om opnieuw zwanger te worden. Velen vragen zich af of ze het nog wel durven of zijn ontzettend bang voor een nieuwe zwangerschap. Wat als het nog een keer misgaat, dat overleef ik toch niet?
Ten eerste. Ik wist dat de kans om een gezond kindje te krijgen veel groter was dan de kans dat het opnieuw mis zou gaan. Dat is een feit. Natuurlijk vond ik het spannend, maar door feiten van mijn emoties te scheiden, kreeg ik wel een realistischer beeld dan de angsten in mijn hoofd me voorschotelden.
Ten tweede. Ja het kan misgaan. Ik had niet gedacht dat ik het de eerste keer zou overleven en dat deed ik. Dus ik ging ervan uit dat me dat een tweede keer ook ging lukken. Natuurlijk zou dat vreselijk zijn en natuurlijk was dat het allerergste wat er kon gebeuren. Maar ik had inmiddels ook geleerd dat ik veel sterker was dan ik dacht. Daar vertrouwde ik op. Bovendien hoefde ik me er nu nog geen zorgen over te maken, want het was (nog niet) aan de orde. Het leek me zonde van mijn energie om die te gebruiken voor iets dat mogelijk kon gebeuren. Ik maak me ook niet elke dag druk over het feit dat ik morgen ernstig ziek kan worden of een auto-ongeluk krijg.
Uiteindelijk doet maar een vraag ertoe: Overheerst de angst of het verlangen?
Met het verliezen van je baby, verlies je zoveel meer. Maar je verliest zelden ook je kinderwens. Sterker nog, de wens om voor een kindje te mogen zorgen is vaak nog veel groter. Als je eenmaal je eigen kind hebt gezien, gevoeld en gekoesterd, staat je hart niet op een kier, maar wagenwijd open. Het verlangen is enorm en vaak allesoverheersend. Niets doet er nog toe, als je nog maar een keer zwanger mag worden en een gezonde baby op de wereld mag zetten.
Een nieuwe zwangerschap is ontzettend spannend. Bij elk krampje ren je naar de wc. Bij elke echo bid je dat er niks afwijkends wordt gezien. Je leeft van echo naar echo. Je tet de weken en dagen af tot de 12 weken, de 20 weken echo, de 24 weken grens, het moment waarop het de vorige keer misging en de bevalling. Het is moeilijk om te durven vertrouwen op je lichaam, de artsen of een goede afloop. Toch brengt het ook hoop, perspectief en de wil om ergens voor te leven.
Angst is een slechte raadgever. Maar tegelijkertijd ook een signaal. Neem je angst serieus en kijk naar je emoties en de feiten.
Als de angst overheerst, verliest het verlangen.
Als het verlangen overheerst, moet je je angsten onder ogen komen en ermee dealen.
Of je er klaar voor bent? Dat kun je alleen zelf bepalen.
‘What if I fall? – Oh but my darling, what if you fly’