Het verliezen van je baby hoeft niet het einde van jouw leven te zijn.
Dit wordt mijn meest persoonlijke blog ooit. Terwijl ik al zoveel heb gedeeld. Toch ben ik altijd een beetje op mijn hoede. Hou ik me soms nog in. Heb ik het gevoel dat ik verantwoording af moet leggen tegenover al die andere moeders die een vergelijkbaar verhaal hebben. Mijn boodschap is heel helder. Het leven kan weer heel mooi worden na het verliezen van je baby. Het hoeft niet het einde van jóúw leven te zijn. En nu ben ik dus altijd geneigd om hier een zin aan toe te voegen: ondanks dat ik altijd verdrietig zal blijven. Maar is dat wel zo? Of zeg ik dat vooral om anderen niet te kwetsen die nog niet zijn waar ik ben? En daar misschien ook nooit gaan komen. Of willen komen. En precies datgene bepaalt of wij een match zijn of niet. Het vertrouwen dat het verdriet niet voor altijd je leven zal beheersen. Ook al ben je nu nog niet op dat punt. Het is de keuze die je zelf maakt om daar naartoe te willen.
Het is zoals het is.
Mijn leven is goed zoals het is.
Doe ik Hugo daarmee tekort? Ik vind van niet. De rest van mijn leven blijven
hopen dat het anders gelopen zou zijn kost me bakken energie en geeft nooit
voldoening. Omdat het niet kan. En daarmee doe ik vooral mezelf tekort.
Ik voel me trots en sterk.
Vorige week was Hugo’s geboortedag.
Ik heb niet gehuild. Ik zeg dat niet omdat ik er trots op ben. Ik vind het
juist moeilijk om dat te delen, omdat ik me er bijna voor schaam. Maar ook dat
is zoals het is. Ik voel de liefde voor Hugo en ik ben dankbaar voor wat hij me
heeft gebracht. Dat gevoel overheerst op zo’n dag. Dat maakt me trots en sterk.
Ik koester mijn verdriet.
Ben ik dan nooit meer verdrietig?
Natuurlijk wel. Ik ben ook niet van steen. Een speciaal liedje, mooie woorden,
een herinnering die plotseling opduikt… Het raakt me, maar het blaast me niet
omver. Ik omarm het gevoel omdat het bij me hoort. Ik koester het zelfs.
Ik doe het anders. Ik breng hoop.
Ik worstel hiermee. Om ervoor uit te
komen. Tijdens mijn opleiding werd me wel eens verweten dat ik door dit te
vertellen aan andere ouders, voorbij ga aan het verdriet. Dat ik een verlangen
voorhou dat oneindig veel te ver lijkt voor de moeders die ik coach. Zelfs het
woord hersenspoelen werd gebruikt. Ik zie het anders. Ik doe het anders. En dat
onderscheid mij van al mijn collega’s. Ik breng hoop. Ik laat zien dat er leven
is na de dood van je baby.
Ik geef ruimte aan het verdriet.
Ik bagatelliseer het verdriet niet.
Ik heb zelf hyperventilerend van verdriet op de koude vloer van de badkamer
gelegen. Ik weet wat het is. Ik ben er zelf geweest. Ik zal nooit voorbij gaan
aan het verdriet dat er is. Ik geef juist ruimte aan dat verdriet. Omdat ik
juist daarom nu sta waar ik sta. Sommige moeders zet ik zelfs een stapje terug
in het rouwproces. Om de pijn onder ogen te zien en te voelen. Maar dat alles
vanuit liefde. Omdat ik weet dat het aan deze kant een stuk zonniger is. Moet
ik dan in élke zin benoemen dat het verlies ook altijd blijft?
Je bent geen slachtoffer.
Soms wordt me verweten dat mijn
blogs of video’s te positief of opgewekt zijn. Ik kan niet een somber gezicht
op zetten of een zielig stemmetje omdat het onderwerp zwaar is. Zo ben ik niet.
Dat voelt ook betuttelend. Mijn lezers en volgers zijn volwassen vrouwen. Die
iets heel verdrietigs hebben meegemaakt. Maar die in mijn ogen geen slachtoffer
zijn. Daar ga ik ook nog een blog over schrijven, maar dat terzijde.
Liefde overwint altijd.
Je overleeft het verlies. Het wordt
onderdeel van je verhaal. Natuurlijk blijft Hugo altijd een deel van mij. Ik
bewaar hem in mijn hart. Maar het leven zonder hem is ook heel mooi. En dat
klinkt pijnlijk. Maar ook mooi. Hij heeft me zoveel meer gebracht dan alleen
verdriet. Misschien zelfs wel meer dan wanneer hij was blijven leven. De liefde
overheerst. En de liefde overwint altijd.
Welke keuze maak jij?
Ik vind het best wel eng om dit te delen. Het voelt alsof ik mezelf hiermee blootgeef. Nog meer dan ik al heb gedaan. Maar dit is wie ik ben. Of wie ik ben geworden. En daarom deel ik het met je.
Welke keuze maak jij? Geloof jij in een gelukkig leven ondanks het verliezen van je baby? Ook al lijkt dat nu nog heel ver weg? Wil je met me delen wat je van deze blog vindt? Ik ben erg benieuwd!