Ik zit samen met mijn man op een terras. De zon schijnt en we genieten van een heerlijke Franse lunch. Een ultiem vakantiegevoel. Het is alleen een vreemde gewaarwording met mondkapjes op. Niet als je eet uiteraard, maar wel zodra je gaat lopen. Ze zijn overal. Het lijkt alsof de wereld er ineens anders uitziet.
Ik durf bijna niet hardop te zeggen of te schrijven dat het fijn is om even zonder kinderen op stap te zijn. (Ze zijn bij mijn ouders met wie we een huisje hebben gehuurd, voordat ik ongeruste mailtjes krijg). Ik voel een flashback naar vijf jaar geleden. Ook toen zaten we samen op een terras in Frankrijk. Ook toen zag de wereld er ineens heel anders uit. Maar toen voelde het niet fijn om met z’n tweeën te zijn. Toen voelde ik alleen de pijn van het gemis.
Het was nog geen drie maanden geleden dat onze droom in duigen was gevallen. Nog geen drie maanden eerder overleed Hugo nog voordat ons leven samen begon.
We hadden die vakantie zorgvuldig uitgezocht. Een mooi huis met een zwembad in het zuiden van Frankrijk. Ik fantaseerde al maanden over onze eerste vakantie samen. Marktjes bezoeken, lekker zwemmen en lange wandelingen maken. Samen, als gezin, met ons kleine mannetje.
Ik had niet kunnen vermoeden dat het zo anders liep.
We gingen toch. Had ik er zin in? Nee, niet echt. Echt niet eigenlijk. Maar thuis blijven was ook geen optie.
Toch was ik blij toen we er uiteindelijk waren. Het was fijn om even weg te zijn uit mijn normale omgeving. Even niet de confrontatie aan te hoeven gaan met ons lege huis. Kon ik echt genieten? Nee, niet op de manier die ik me had voorgesteld. Maar er waren kleine momentjes van dankbaarheid of geluk. Soms zo vluchtig dat ze al voorbij waren voordat ik ze opmerkte.
Vakantie. Het hoort allemaal leuk, gezellig en bijzonder te zijn. Maar als je net je kind bent verloren is dat het gewoon niet. Daar kun je je tegen verzetten. Je kunt er ook in meegaan.Stel je verwachtingen bij. Schrap het woord gezellig. Gewoon samen zijn is al voldoende. Probeer je rust te pakken. Slapen, lezen, wandelen, leg de lat niet te hoog. Verwacht niet teveel van jezelf en van de mensen om je heen. Genieten? Dat doe je op je eigen manier. En misschien wel helemaal niet. En dat is ook oké.
We zijn vijf jaar verder en de wereld ziet er opnieuw heel anders uit. Ik voel me weer gelukkig. Ik zie weer een toekomst. Ik had niet kunnen vermoeden dat ik er vandaag zo bij zou zitten. Mét mondkapje, dat dan wel. Maar als dat de concessie is die ik moet doen, heb ik dat er heel graag voor over.