Oké, dit zeg je natuurlijk niet. Maar je denkt het soms wel. Het lijkt namelijk wel alsof iedereen ineens zwanger is. Zelfs de mensen waarvan je dacht dat ze er niet mee bezig waren of erger nog, die nonchalant roepen: ‘we hadden het niet gepland hoor, maar het gebeurde ineens…’. Grrrr, je kunt ze wel wat aandoen. Waarom lijkt iedereen ineens zwanger te zijn of een gezonde baby te krijgen, terwijl een zwangerschap en al helemaal een baby, voor jou verder weg lijkt dan ooit?
De bolle buiken zijn ineens niet meer te ontwijken. Overal poppen ze op. Net zoals moeders met kinderwagens, reclames met baby’s en zelfs een kerstreclame met een zwangerschapsaankondiging. Kleine spoiler: ze waren er altijd al. Maar ze vallen nu ineens meer op.
Ik herinner me nog de eerste zwangerschapsaankondiging na Hugo’s overlijden. Pats boem, er verscheen ineens een echofoto op mijn beeldscherm. Zonder waarschuwing vooraf. Ik schrok me kapot. Het was zo vreselijk confronterend. En ontactisch.
(Voor iedereen die dit leest die geen kindje is verloren of geen moeite heeft met zwanger worden, dit is niet zo handig. Het is behoorlijk pijnlijk en confronterend. Bedenk van te voren even hoe dit voor iemand kan overkomen. Jij wilt je geluk van de daken schreeuwen, maar soms is zachtjes fluisteren een betere manier in dit soort situaties.)
Het is ook niet zo dat je het die ander niet gunt. Natuurlijk wel. Maar verwacht niet van jou dat je staat te springen van blijdschap. Een fikse huilbui als de moeder in spé vertrokken is komt meer in de buurt. Is dat erg? Nee zeker niet. Het is gewoon ontzettend lastig als je het zelf ook zo graag wilt. Je mag dat ook best tegen diegene zeggen: ‘ik ben heel blij voor jou, maar voor mij is het ook heel confronterend’. De meeste mensen zullen dat begrijpen.
Ben je jaloers? Ja misschien wel. En dat mag. Want natuurlijk gun je het je beste vriendin, je zus of je collega. Maar je gunt het jezelf stiekem nog meer. En daar is niks mis mee. Voel jezelf daar niet schuldig over. Jaloezie is geen schande, maar juist een fantastische graadmeter om je eigen verlangens helder te krijgen.
Wat mij heeft geholpen? Het omdraaien. Als al die mensen zwanger konden worden en een gezonde baby konden krijgen, dan was er voor ons dus hoop. Elke zwangerschap en levend geboren baby in mijn omgeving, bracht me een stapje dichter bij die van mezelf. In mijn hoofd zette ik gewoon een vinkje. Net zolang totdat wij aan de beurt waren. En soms dacht ik: ‘waarom zij wel en ik niet?’ en dan was ik boos en verdrietig. En dat hoort er ook bij. Ook dat is een verlies dat je erbij gekregen hebt.
Natuurlijk is het nog steeds lastig, zeker als het allemaal niet vanzelf gaat of helemaal niet lukt. Dat is ook een groot verdriet. Maar zolang er hoop is, is er kans op leven. Hou daaraan vast. ‘Een mens lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest.’ Een beetje ouderwets, maar nog steeds van toepassing. Als het uiteindelijk helemaal niet lukt, is dat een rouwproces voor de toekomst, waar je nu nog niks mee hoeft.
Ik ga nu niet zeggen dat je het los moet laten. Want dat zegt iedereen al. En het helpt geen bal. Hoe harder je probeert los te laten, hoe meer je ermee bezig bent. Werkt averechts. Laat het er zijn. Drink een glas wijn. Of een gin-tonic. En proost op de toekomst.