Met de kennis van nu

door | apr 23, 2020 | Blog | 0 Reacties

Wat als…

… ik de verloskundige eerder had gebeld? Ik beter naar mijn gevoel had geluisterd? Ze me eerder hadden doorgestuurd? We onze zorgen eerder hadden geuit? Er geen corona was geweest?

Naast de grote ‘waarom…?’ vragen, houden de ‘wat als…?’ vragen veel ouders het meeste bezig.

Ze spoken door je hoofd, ze duiken op onverwachte momenten op, ze houden je wakker en ze kosten vooral bergen energie.

En iedereen die je erover vertelt zegt hetzelfde. ‘Nee joh, maar daar kon jij toch niets aan doen?’

En weet je. Dat weet je zelf ergens diep van binnen vaak ook wel. Het maakt het schuldgevoel alleen niet minder.

Schuld komt voort uit liefde. Liefde zorgt ervoor dat je iemand wilt beschermen. Op het moment dat je daar niet in slaagt, ongeacht of je daar wel of geen invloed op hebt gehad, voelt dat als falen. Zeker als ouder. Hoe groot of klein je kind ook is. En dat is oké.

Het probleem is alleen dat we, dat wat er is gebeurd, beoordelen met de kennis van nu. Natúúrlijk zou je het anders doen als je het over mocht doen. Als je überhaupt al invloed op de situatie kon hebben. Omdat je nu weet hoe het is afgelopen.

En zelfs dat geeft je geen garantie dat het anders zou zijn gelopen dan het is gelopen, maar dat terzijde.

Je hebt een keuze of afweging gemaakt met de kennis van toen. Met dat wat je op dat moment wist. Je deed wat op dat moment het juiste leek. Of dat wat je werd geadviseerd door de mensen die ervoor geleerd hebben.

Tussen de kennis van nu en de kennis van toen ligt vaak een diepe, niet te overbruggen, kloof.

Je mag je schuldig voelen. Het is de ultieme vorm van liefde. Je kon je kind niet beschermen of je moest een onmogelijke keuze maken en dat doet onbeschrijflijk veel pijn.

Straf jezelf alleen niet omdat je geen glazen bol had. Omdat je niet wist wat de toekomst je zou brengen.

Toen Hugo overleed voelde dat als falen. Ik had maar één taak. Mijn kind veilig op de wereld zetten. En dat was me niet gelukt. Met de kennis van nu kan ik wel tien dingen noemen die ik anders zou doen. Wat zou ik de tijd graag terugdraaien. Tegelijkertijd weet ik dat ik destijds, met de kennis van toen, met heel mijn hart, er alles aan heb gedaan.

En dat is het enige dat mij troost biedt.

Niet alle goedbedoelde opmerkingen. Niet alle rationele argumenten van anderen. Maar het gevoel dat ik mezelf recht in de spiegel kan aankijken. Omdat de liefde voor Hugo altijd centraal heeft gestaan. Toen én nu.