Het is 2013. Ik werk bij een grote supermarktketen en ik ben hard op weg om mezelf over de kop te werken. Omzet, productiviteit en winst zijn de belangrijkste pijlers van mijn baan. Ik hou van het contact met mensen, maar de harde deadlines en keiharde statistieken beheersen mijn dag.
Ik heb gelukkig een fijne manager. We zitten op één lijn en ze helpt me om te relativeren. Als ik het niet meer zie zitten of het me allemaal teveel wordt, zingt ze ‘let it go’ voor me. Als ik een jaar later ga trouwen, krijg ik van haar de DVD van Frozen. De Disney film waardoor dit liedje beroemd werd. Let it go.
In de jaren die volgen blijft ‘let it go’ mijn mantra. Na Hugo’s dood wordt nog duidelijker wat belangrijk voor me is en wat niet. Let it go. Een baan die me niet meer past? Let it go. Mensen die niets snappen van het verdriet om Hugo? Let it go. Negatieve reacties op blogs die ik schrijf? Let it go.
Het is 2020. Ik heb inmiddels twee dochters en een abonnement op Disney+. Een gevaarlijke combinatie. Inmiddels heb ik zowel Frozen 1 als 2 denk ik een keer of 50 gezien, of op de achtergrond gehoord. Ik ben zo’n moeder die haar kinderen voor de televisie zet als dat even handig uitkomt. Ook als de 30 minuten schermtijd al voorbij is. Vindt het consultatiebureau niet oké. Let it go.
Mijn kinderen zingen, of beter gezegd, schreeuwen de gehele tekst van het liedje foutloos mee. Zelfs in de auto achtervolgt het me. ‘Laat het los, laat het gaan!’ klinkt het luidkeels vanaf de achterbank. Ik slik mijn tranen weg. Van blijdschap. Van trots. Van het enorme contrast met het verdriet van vijf jaar geleden. Toen hetzelfde liedje uit de luidsprekers galmde, maar mijn achterbank leeg was. Let it go.
‘Let it go’ is vervangen door ‘laat het los’. In het Nederlands krijgt het ineens een andere lading. Loslaten heeft een andere betekenis gekregen. ‘Je moet het loslaten’ werd me wel eens geadviseerd nadat Hugo overleed. Loslaten en doorgaan met je leven. Klinkt mooi. Maar Hugo is mijn zoon. Ik ben zijn moeder. Voor nu en voor altijd. Onze relatie bestaat nog steeds. Ik laat hem niet los. En ik ga tegelijkertijd door met mijn leven en ben gelukkig. Dat kan namelijk samengaan.
Ik laat los waar ik niets aan kan veranderen.
Maar ik hou vast aan dat wat er is. Liefde, trots en vertrouwen.
Ik laat je niet los, ik laat je vrij.
Want ik weet, jij leeft in mij.
Let it go. Hoe één zinnetje je op zoveel verschillende manier kan raken.