Ik hoorde het afgelopen week op televisie: ‘soms kun je beter je verlies nemen’. Het ging over een rechtszaak die iemand aan wilde spannen, omdat ze absoluut gelijk had, maar uiteindelijk maakte ze de keuze maakte om het niet te doen, omdat het haar teveel negatieve energie en kostbare tijd zou kosten. Ik vond het een heel wijs besluit. Soms is het beter om de handdoek in de ring te gooien, dan maar door te blijven ploeteren, koste wat kost, omdat je zo graag wilt dat iets lukt. Of omdat je er al zoveel in hebt geïnvesteerd. Doorgaan betekent kans op succes, maar ook nog meer offers. Het kan zoveel lucht geven om toe te geven dat het niet lukt. Of is mislukt.
Je verlies nemen. Deze woorden bleven maar door mijn hoofd spoken. Want geldt dit ook in het geval van het verliezen van een dierbare? Ik denk het wel. Het klinkt alsof je het opgeeft. Alsof het oké is. Als een easy-way out. Niet lullen, maar poetsen. Schouders eronder en doorgaan. Terwijl dat het dus juist niet is. Je zet er geen streep onder. Je stapt er ook niet overheen. Je erkent je verlies. Je erkent dat het moeilijk is. Je erkent dat het zo gelopen is en dat je daar niets meer aan kunt doen. En dat doet ongelofelijk veel pijn.
Volgens mij kun je pas beginnen met rouwen als je je verlies genomen hebt. Als je hebt aanvaard dat het is gebeurd en dat dit de werkelijkheid is. Dat is niet leuk en al helemaal niet makkelijk. Het is geen kwestie van ‘even slikken en weer doorgaan’ (ik citeer Marco Borsato wel erg vaak merk ik…). Het is het stoppen van de strijd. De strijd met de realiteit, met de wereld, met jezelf. Pas als je niet meer aan het vechten bent, komt het werkelijke verdriet naar boven. Het verdriet dat soms onder de boosheid verborgen zit en geen ruimte kreeg om er te zijn.
Het nemen van je verlies is misschien doodeng. Niet voor niks zitten we soms in een ontkenningsfase of laten we niet alles toe, omdat het simpelweg te veel en te groot is om in één keer aan te kunnen. We zijn vaak bang dat het ons zal overspoelen en daarom beschermen we onszelf daartegen. En dat helpt je om te overleven. Maar er komt een moment dat je verder wilt. Dat het tijd is om je verlies te nemen. Daar is moed en veerkracht voor nodig. En vaak een hele hoop tissues. Maar het brengt ook rust en ruimte. Om te ontdekken wie je bent zonder je geliefde. Om je nieuwe leven vorm te geven. Om opnieuw te verbinden met degene die je bent verloren. Want de relatie zelf blijft voor altijd bestaan.