Heb jij wel eens dit advies gekregen? Bij het nemen van beslissingen over de bevalling, het afscheid of over het rouwproces dat erop volgt? Van de mensen om je heen, lotgenoten, artsen of therapeuten? Misschien zelfs wel van mij?
Laat ik voorop stellen dat het best een goede raad is. Afscheid nemen is heel persoonlijk en rouw is voor iedereen anders en iedereen gaat hier op zijn of haar eigen manier mee om. Als ik je in één mailtje kon vertellen wat de beste manier is, dan had ik dat met alle liefde gedaan.
Helaas is de realiteit anders. Er zijn boeken vol geschreven over afscheid, rouw en verlies, maar zelfs daarin ga je hét antwoord over hoe je dit moet aanpakken niet vinden. Om die reden geef ik vaak veel suggesties, beschrijf ik wat voor mijzelf en andere ouders heeft geholpen en deel ik soms theorie die meer inzicht geeft in alle emoties die je zou kúnnen ervaren. Hieruit haal jij de dingen die voor jou relevant zijn. En daarom zeg ik zelf ook regelmatig, volg je gevoel en kijk wat voor jou werkt.
Maar. Soms weet je helemaal niet wat je voelt. Waar het begint of waar het eindigt. Soms lopen er zoveel emoties door elkaar heen, die allemaal om aandacht roepen, dat je geen idee hebt waar je nou naar moet luisteren. Soms voel je heel veel en soms voel je juist helemaal niks. Je hebt dit (meestal) nog niet eerder meegemaakt en je hebt dus ook geen idee wat je kunt verwachten of wat je moet doen.
Soms is het goed om je gevoel juist niet te volgen. Omdat je gevoel je niet altijd de goede richting op stuurt. Als ik altijd naar mijn gevoel zou luisteren, zou je van mijn geen wekelijkse mail ontvangen, zou ik inmiddels 20 kilo zwaarder zijn en begon mijn weekend elke week op woensdag.
De eeuwige strijd tussen ratio en emotie. Tussen het volgen van je hart of je hoofd. En die zitten vaak niet op één lijn. Op de bank blijven zitten omdat je zo moe bent, of toch naar buiten gaan ook al heb je geen zin. Weer gaan werken voor een paar uurtjes omdat je anders zover achter raakt of toch nog langer thuisblijven omdat je bang bent dat het teveel is.
En daarom geef ik soms dus wel mijn mening of advies. Soms heb je troost nodig, soms medeleven, soms concrete tips, soms bevestiging dat je het goed doet, soms een spiegel en soms iemand die je de waarheid durft te zeggen. Daarvoor kom je namelijk naar mij. Daarom zeg ik soms iets of schrijf ik in mijn blogs soms dingen die niet altijd meelevend of begripvol zijn. Omdat ik voel dat ik je daarmee het beste kan helpen.
Dat doe ik nooit om je te kwetsen. Ik weet dat mijn boodschap bij de juiste mensen de juiste snaar raakt. Je volgt mij omdat je je kunt vinden in mijn visie en mijn stijl. Je zit in mijn programma omdat je verder wilt, niet omdat je op zoek bent naar een nieuwe beste vriendin.
Ik vertrouw eigenlijk altijd op mijn intuïtie. Mijn gevoel is mijn belangrijkste raadgever. Soms zijn er zoveel redenen om iets niet te doen, maar doe ik het toch omdat ik voel dat ik het moet doen. Tien jaar geleden verkocht ik al mijn spullen en vertrok ik met een rugzak naar Afrika, zonder concreet plan of geboekte terugreis. Alleen maar omdat ik voelde dat ik dit moest doen. (Ik ontmoette er uiteindelijk mijn man, dus mijn gevoel bleek te kloppen 😉) Maar op andere momenten weet ik dat mijn verstand me iets probeert te vertellen en ik mijn gevoel even moet negeren. Omdat ik anders de hele dag naar Netflix kijk.
De grootste uitdaging is om te weten wanneer je naar welk systeem moet luisteren. Maar ik geloof ook dat in de meeste gevallen, het antwoord allang in je zit en je diep van binnen best weet wat de juiste keuze is. Ondanks alle bezwaren van je hoofd of ondanks alle gevoelens van je hart.