Het verliezen van je baby is verschrikkelijk verdrietig. Ik spreek dagelijks ouders (voornamelijk moeders) die dit hebben meegemaakt en het verdriet en het gemis hebben een grote impact op het leven van allemaal. Er zijn moeders die hier jarenlang mee worstelen. Die geen idee hebben hoe het verder moet na de dood van hun baby. Waarbij het verdriet hun leven beheerst. Er zijn ook moeders die vrij snel hun leven oppakken en voor de buitenwereld alles op orde lijken te hebben. Er is geen goed of fout. Iedereen gaat op zijn eigen manier om met het verliezen van een baby, maar dat het een intens verdriet is, is voor iedereen hetzelfde.
Voor veel ouders bestaat er een leven voor en een leven na het verliezen van hun baby. Het is een keerpunt in je leven waarop alles anders wordt. Niets zal ooit nog helemaal hetzelfde zijn. Je maakt bewustere keuzes, staat anders in het leven, kiest misschien wel voor een andere baan, of zelfs een andere partner.
En toch… ben jij niet je verlies. Je hebt een heel groot verlies geleden en dat heeft je kijk op de wereld misschien veranderd. Het zorgt ervoor dat je nooit meer helemaal dezelfde persoon wordt als die je was voordat dit gebeurde, maar is dat niet zo met alle grote gebeurtenissen?
Voor de buitenwereld blijf je altijd de moeder van die overleden baby. Dat is een stempel dat je krijgt en dat nooit meer helemaal van je af schudt. Je hoort bij een club waar je nooit bij wilde horen. En toch maak je zelf de keuze of jij jezelf ook zo ziet. Definieert het verliezen van je baby jou als persoon? Of ben je dezelfde vrouw, maar met een ander verhaal?
Ik ben niet mijn verlies. Ik kies ervoor om meer te zijn dan de moeder van dat overleden kindje. Omdat ik me zoveel meer voel dan dat. In een ontmoeting met een onbekende, is het niet het eerste wat ik vertel over mezelf. Als het over kinderen gaat, benoem ik mijn 3 kinderen. Hugo, Hanna, Juul. En ik zeg erbij dat Hugo helaas is overleden. Ik zwak het niet af en ik maak het niet erger. Het is zoals het is. Als iemand meer wil weten, beantwoord ik de vragen en ga ik daarna verder met mijn verhaal. Hugo is daar onderdeel van, maar niet persé de hoofdpersoon. Dat blijf ik altijd zelf.
Ik merk vaak dat dit voor veel moeders anders is. Dat het verdriet zo groot is, dat je het zelf geworden bent. Dat er geen onderscheid meer is tussen wie je bent en wat je hebt meegemaakt. Dat is geen verwijt. Dat is iets dat vaak onbewust gebeurt, zeker als het verdriet nog heel vers is. Het kan helpen om het verschil hiertussen te zien. Zodat je er wat gemakkelijk afstand van kunt nemen. Je voelt je verdrietig, of boos, of al die andere emoties die erbij komen kijken. Maar die bepalen niet jouw identiteit.
Als je deze twee dingen los van elkaar kunt zien, kun je er ook van een afstandje naar kijken. Je observeert je emoties, zonder daar een oordeel over te hebben. Je voelt iets en dat is een feit. Dat zegt verder niks over jou of over wie jij bent. Het vergt enige oefening, maar je hiervan bewust worden is de eerste stap. Je bent niet je verlies. Het heeft je alleen gemaakt tot de persoon die je nu bent.