Ik hoor het zo vaak. En dat is ook de reden dat ik dit wil delen. Zoveel moeders die hun baby zijn verloren voelen zich schuldig. Als ze een halve dag niet aan hem of haar gedacht hebben. Als ze over hun levende kinderen praten. Als ze opnieuw zwanger willen worden. Op de achtergrond blijft er een stemmetje knagen, hoe kan ik me nou blij voelen terwijl mijn kind niet meer leeft?
Het hebben van een schuldgevoel tegenover je overleden kind is heel normaal en maakt bijna iedere ouder mee. Het mag er zijn en het is oké. Maar eigenlijk is het totaal onzinnig en overbodig. In mijn beleving doe je je kind namelijk niet tekort door zelf door te gaan met leven. Of er zelfs nog meer uit te halen. Hoe vreselijk verdrietig het ook is dat je baby er niet meer is, daar verander je niets aan. Maar je kunt wel zelf kiezen wat dat met jouw leven doet.
Ik vind dat ik Hugo niet minder erken door weer gelukkig te zijn. Hij zou vast niet gewild hebben dat zijn moeder voor altijd ongelukkig zou zijn door zijn komst. Ik wil liever dat zijn komst mijn leven verrijkt heeft.
En even voor de duidelijkheid. Dit inzicht had ik niet de dag nadat Hugo stierf. En ook niet de week of de maand erop. Ik weet hoe het voelt en ik heb me over alles schuldig gevoeld.
Mag je dan niet verdrietig zijn? Zeker wel! En zonder echt de tijd te nemen om te rouwen over alles dat je bent verloren kun je ook niet verder. Maar er komt een tijd dat het tijd is om door te gaan. Op het moment dat jij er klaar voor bent. Om los te laten. Niet je kind. Dat zal nooit gebeuren. Maar de gebeurtenis zelf. Accepteren dat het is gebeurd en dat je daar geen invloed meer op hebt. Pas dan kun je weer echt adem halen en heb je je handen vrij om door te gaan.
Moeilijk? Zeker. Onmogelijk? Zeker niet.
Ik sprak laatst een vrouw die 10 jaar geleden haar baby verloor en daar nog elke dag mee bezig was. Het kostte haar nog dagelijks zoveel energie dat ze niet kon genieten van andere dingen. Zelfs niet van haar andere levende kinderen. Ik vind het zo verdrietig als ik dit hoor. Omdat ik weet dat het anders kan. Dat het verlies invloed op je leven heeft is logisch. Maar het hoeft je geluk niet voor altijd in de weg te staan.
Wil jij ook verder met je leven? Wil je jouw baby op een mooie manier in je leven integreren? Wil je jouw baby eren door zelf weer gelukkig te worden? Hoe ver weg dat nu ook nog lijkt?
Ik geloof dat er nog heel veel moois is in het leven. Niet ondanks het verliezen van mijn zoon. Maar dankzij hem. Dankzij Hugo ben ik veel meer dingen gaan waarderen. Ben ik dankbaarder voor wat ik wel heb. Heb ik ontdekt hoeveel veerkracht ik in me heb. Geniet ik meer van kleine dingen, ook al klinkt dat vreselijk cliché.
Wil jij graag meer rust in je hoofd en je minder schuldig voelen? Verlang jij naar een leven waarin je verdriet niet altijd op de voorgrond aanwezig is? Ik heb elke maand een aantal plekken vrij in mijn agenda om jou hier vrijblijvend bij te helpen. Ben jij er aan toe om zelf de regie te pakken? Om aandacht aan jezelf én je overleden kindje te geven? Schrijf je dan nu in voor een Verder na Verlies gesprek op mijn website.
Omdat het verliezen van je baby niet het einde van jouw leven hoeft te zijn.