Ik spreek veel moeders die een kindje zijn verloren. Allemaal hebben ze hun eigen verdrietige verhaal, maar ik zie ook heel veel overeenkomsten. Het intense verdriet, emoties die overal heen gaan, de ups en downs, het vertrouwen in jezelf kwijt zijn, de onrust in je hoofd en het omgaan met een toekomst die er zo anders uitziet dan je je had voorgesteld.
Ik zie sterke vrouwen, die gebroken zijn door het verlies. Die op social media dagelijks hun verdriet delen. Maar vervolgens bang zijn om er ook écht iets aan te doen. Die dan aangeven dat ze er nog niet aan toe zijn. Hoeveel erger moet het dan nog worden vraag ik me af? Wanneer sta je jezelf toe dat je écht om hulp mag vragen? Natuurlijk kun je het ook alleen. De tijd zal het verdriet echt wel iets verlichten. Je kunt gerust nog een hele tijd zelf blijven vechten. Maar waarom zou je dat willen?
Soms zit er iets anders achter. Dan voelt het verdriet nog te comfortabel. En een tijdje is dat heel prettig en zelfs helpend. Omdat je op die manier dichter bij je baby kunt komen. Maar er komt een tijd dat je zelf de regie over je leven weer wilt hebben. En dat je zelf niet weet waarom dit niet lukt. Sommigen noemen het blijven hangen in je verdriet, ik noem het liever de veilige omgeving van verdriet. Het is best confronterend om dat te beseffen en ik weet hoe dat voelt. Voor mij voelde doorgaan met mijn leven in eerste instantie dat ik Hugo zou moeten loslaten. Maar niets bleek minder waar. Juist door Hugo op een andere manier in mijn leven te integreren, kon ik zelf weer gelukkig worden, met Hugo in mijn hart.
Ik kan je helpen om meer rust in je hoofd te krijgen, je emoties beter onder controle te krijgen en meer vertrouwen in jezelf te hebben. En ik ga je niet vertellen dat je je baby los moet laten. Dat gaat namelijk nooit gebeuren. Je kunt niets aan de situatie veranderen, je kunt niets doen om je baby terug te krijgen. Maar je hebt wel zelf de keuze hoe je hiermee omgaat.
Dit is nergens een verwijt. Iedereen doet het op zijn of haar eigen manier. Als datgene wat jij doet, jou helpt, moet je er vooral mee doorgaan. Maar als dat niet zo is, dan mag je om hulp vragen. Omdat je niet alleen hoeft te doen.
Hoe is dit voor jou? Herken je de veilige omgeving van verdriet? Durf jij om hulp te vragen?