‘Het lijkt wel alsof we het alleen maar fout kunnen doen…’

door | sep 6, 2019 | Blog | 0 Reacties

‘Het lijkt wel alsof we het alleen maar fout kunnen doen.’ Dit zei een deelneemster afgelopen week in de training die ik aan kraamverzorgsters geef. Ik vertel ze hoe het is om een baby te verliezen. Hoe het is om een kraamweek te hebben zonder poepluiers, borstvoeding of huilbaby. Maar ik geef vooral praktische tips om te ondersteunen in deze verdrietige, maar ook dierbare week. Na mijn lijstje met goedbedoelde opmerkingen die je beter niet kunt maken, zag ik dat de energie een beetje wegzakte. Het gevoel van het alleen maar fout te kunnen doen, bleek bij meerdere deelnemers te heersen.

Ik was blij dat het gebeurde en dat iemand de moed had om haar gevoel uit te spreken. Het gaf me de kans om het uit te leggen. Ik geef altijd een aantal voorbeelden met opmerkingen die hoe lief bedoeld ook, niet altijd even lekker binnenkomen. ‘Gelukkig ben je nog jong’, ‘je kunt in ieder geval zwanger worden’, of ‘gelukkig heb je al een gezond kindje’. Dit zijn slechts een paar voorbeelden. Ik benoem het, omdat ik weet hoe kwetsend het kan zijn en hoe vaak het nog gebeurd.

En toch… toch heb ik liever dat je iets zegt, dan helemaal niets. Dat je het onderwerp ontwijkt, negeert of een ander gangpad in de supermarkt induikt. Zelfs als de opmerking niet heel tactisch is en misschien zelfs bot genoemd kan worden, zelfs dan heb ik respect dat iemand in ieder geval zich inspant om het te proberen.

We kunnen wel zeggen dat het zo moeilijk en zwaar is en dat iedereen dat maar moet begrijpen, in de realiteit is dat gewoon niet zo. Ze. Hebben. Geen. Idee.

Ik waardeer het als iemand de moeite neemt om erover te beginnen. Om die drempel over te gaan. Wat dat is het vaak. Het is geen onwil. Als je zelf nog nooit zoiets hebt meegemaakt, weet je misschien niet wat je wel en niet moet zeggen. Dat je het dan toch probeert vind ik vooral heel dapper. Zelfs als de opmerking dan pijnlijk is.

Natuurlijk kun je je beledigd voelen, verdrietig, boos of niet erkend als moeder. En weet je, daar heb je alle reden toe. Je staat volledig in je recht. Het helpt je alleen niet verder. Als je na elke niet zo handige opmerkingen figuurlijk (of zelfs letterlijk) de deur dichtgooit, bedenkt iemand zich de volgende keer geen moment om je opnieuw aan te spreken. Hij kijkt wel uit en blijft ver uit je buurt.

Je kunt het probleem wel bij de ander leggen, maar je kunt ook zelf de regie pakken. Stap niet in die slachtofferrol, maar neem zelf de verantwoordelijk over hoe anderen je benaderen. Je kunt het simpelweg benoemen: ‘De opmerking die je zojuist maakte is pijnlijk voor me, maar ik waardeer het dat je de moeite neemt om me aan te spreken. Dank je wel daarvoor. Dat helpt me om over mijn verdriet en mijn overleden kindje te kunnen praten. Wil je me blijven vragen hoe het met me gaat? Ook als je denkt dat het weer goed met me gaat? Dat helpt me namelijk zo.’

Hoe belangrijk is iemand voor je? Wat levert de relatie je op? Weeg dat af tegen de energie die het kost om het gesprek aan te gaan. Wat ben je bereid om zelf te investeren? Zelfs al jij letterlijk het lijdend voorwerp bent op dit moment.

Wees wat milder voor je omgeving. Ze doen ook maar wat. Ze hebben werkelijk waar geen idee. Help ze een beetje. Geef aan wat ze wel tegen je kunnen zeggen of aan je kunnen vragen. Daar help je uiteindelijk vooral jezelf mee.

Foto: Merten Snijders