‘Het komt goed’
Ik haatte het als mensen dat tegen me zeiden. Hoezo het komt goed? Je hebt echt geen idee. Mijn baby is dood. Dat is niet goed. Dat komt nooit meer goed. Ik heb een aantal mensen echt vervloekt. Of op z’n minst een lange tijd vermeden.
Toch voelde ik diep van binnen dat ze gelijk hadden. Maar ik wilde het van niemand anders horen. Ik wilde het al helemaal niet toegeven of hardop zeggen. Dan leek het alsof ik niet meer verdrietig was. Ik moest rouwen. Ik mocht niet blij zijn. Wat zouden ze wel niet van me denken?
Maar terwijl ik rouwde, groeide ook het vertrouwen dat het goed zou komen. Ik had nog geen idee hoe ‘goed’ er dan uit zou zien. Ik had ook geen idee hoe ik daar ging komen. Maar dat het verdriet niet altijd zo zwaar zou blijven, daar wilde ik zo graag in geloven. En hoe vaker ik dat aan mezelf vertelde, hoe meer ik erop durfde te vertrouwen.
Soms lopen dingen anders dan je had gepland of verwacht. Soms zit het leven ronduit tegen. Maar ik geloof dat veel mensen voldoende veerkracht hebben om met grote tegenslagen om te gaan. Dat ervaarde ik zelf. Dat ervaar ik elke dag in de gesprekken die ik met ouders voer. Ik zie zoveel verdriet. Maar ik zie ook zoveel kracht. Ik zie wanhoop. En ik zie nieuw geluk. Het gaat niet zonder slag of stoot. Niet zonder verdriet en pijn. En ook niet zonder weerstand.
Maar het begint met vertrouwen.
Vertrouwen. Op jezelf. In het leven. Op het universum. Hoe je het ook wilt noemen. Ook al lijkt het erop dat je na het verlies van je baby al je vertrouwen bent kwijtgeraakt. Alles waar je zo naar verlangde is weg. De toekomst ziet er zo anders uit dan je je had voorgesteld.
Toch komt het goed. En misschien niet op de manier waarop je verwacht. En misschien niet zo snel als je had gehoopt.
Hoop doet leven. Maar vertrouwen geeft rust.
‘Everything will be allright in the end. And if it’s not allright, it’s not the end.’