Geen (v)rouw is hetzelfde

door | jun 13, 2019 | Blog | 0 Reacties

We zijn er zo goed in. Als mensen. Als vrouwen. Als moeders.

Vergelijken.

En als we het niet zelf doen, dan doet een ander het wel voor je. ‘Want de vriendin van de collega van mijn buurvrouw…’ Je kent het wel. Het nadeel van deze vergelijkingen is vaak dat er een oordeel in schuilt. Alsof het ene beter is dan het andere. Mijn kind liep al met 10 maanden. Ik stond 3 dagen na mijn bevalling al de was op te vouwen. Ik was 3 weken na de dood van mijn baby alweer aan het werk. Hartstikke fijn voor je. Maar ik heb er niets aan. Want ik ben jou niet.

Ik merk dat dit ook heel erg speelt bij ouders die hun baby zijn verloren. De neiging tot vergelijken. Laatst sprak ik een moeder die zich na een aantal weken afvroeg of het vreemd was dat ze er nog zo mee bezig was. Ze vond dat ik er zo goed over kon praten. Ik vertelde haar dat ik vier jaar en een lang rouwproces verder ben. Dat valt niet met elkaar te vergelijken.  

Het omgekeerde gebeurt trouwens ook. Dat moeders voor wie het langer geleden is, minder ver zijn in dit proces dan ik. Dat vinden ze zelf dan. En dan komen ze bij mij voor hulp. Het gaat er niet om hoe lang het geleden is of hoe lang het zal duren. Het gaat erom dat jij het op je eigen manier doet, ongeacht de tijd die het kost.

Vergelijk jezelf niet met een ander. Jij bent uniek en je doet de dingen op jouw manier. Je hebt je eigen weg afgelegd. Niemand kent jou beter dan jijzelf.

Vergelijk jouw rouwproces niet met dat van een ander. Misschien moet jij elke dag huilen, misschien ook niet. Misschien voel jij je na een paar maanden best wel weer goed, misschien ook niet. Er is geen goed of fout. Iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier. Ik geloof wel dat er fases zijn te onderscheiden in rouw, maar de invulling daarvan is volledig zelf in te vullen. Daarom geloof ik ook dat je er zelf invloed op hebt. Dat er een keuze is hoe je hier mee omgaat en dat je die keuze zelf kunt en mag maken. Maar voel je er vooral niet schuldig over. Jij mag het op je eigen manier doen.

Vergelijk jouw verlies niet met dat van een ander. Er is geen erger of minder erg. Ik ken moeders waarvan de impact van hun miskraam groter was dan het verliezen van mijn voldragen zoon voor mij. Is het ene erger dan het andere? Daar valt niets over te zeggen. Er spelen zoveel factoren een rol. Hoe je als kind gehecht bent, of je al meerdere dierbaren bent verloren, je opvoeding, je karakter, je levensgeschiedenis, je relatie en ga zo maar door. Al die factoren hebben impact op de beleving van het verlies. Dat valt nooit met elkaar te vergelijken.

Dit wil niet zeggen dat je je niet kunt laten inspireren of hoop kunt halen uit iemand anders’ verhaal. Zolang jij je er niet slecht door laat voelen is het oké. Haal jezelf niet naar beneden als het bij jou nog niet zo loopt als dat je zou willen, maar kijk naar welke stap jij vandaag kunt zetten in de richting die je wilt. Zet jezelf aan tot actie. Stimuleer jezelf om de regie te pakken in je eigen leven. Daar is niets mis mee. Sterker nog, het helpt je vaak verder. Doe het op jouw tempo en maak je eigen keuzes.

Het is jouw weg. Jouw rouwproces. Ik wandel graag een stukje met je mee als er teveel beren opzitten. Niet om eromheen te lopen of ze weg te jagen. Maar om er vrede mee te sluiten. Of er een bos voor te zoeken. Ik ga ook mijn eigen weg. Ik heb een visie op verlies die wel eens afwijkt van de norm. Omdat ik geloof dat er een gelukkig leven daarna mogelijk is én dat je daar zelf verantwoordelijk voor bent. Ik vergelijk mezelf niet meer met anderen. Ik voel dat dit mijn missie is. Daar kun je je in vinden. Of niet. En dat is helemaal oké.