Ik ben mijn baby verloren. Hij was volmaakt, volgroeid en fantastisch mooi. Maar voordat hij uit mijn buik werd getild had hij ons al verlaten. Volledig onverwacht. 9 maanden lang zat hij veilig in mijn buik. Ik had hem alleen op vage echo’s gezien en zijn ontelbare schopjes gevoeld. En toch hield ik meer van dit kindje dan ik ooit had kunnen bedenken.
De hechting van een baby aan zijn moeder én andersom, begint al in de baarmoeder. Het is een natuurlijk proces dat ook bij veel dieren plaatsvindt. Er komen allerlei hormonen en ingewikkelde processen aan te pas, maar feit is dat je vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent, je lichaam en geest er alles aan zullen doen om dit kindje veiligheid te bieden.
Mijn verdriet was dus verklaarbaar. En rationeel als ik ben, gaf mij dat toch een soort van erkenning. Misschien ook een soort van alleenrecht op dat verdriet. Maar waar ik niet bij stil had gestaan, was dat Hugo’s dood bij de mensen om mij heen ook zoveel verdriet veroorzaakte. Natuurlijk had mijn man net zoveel verdriet als ik. Ook zonder zelf die hormonen in zijn lijf te hebben gehad, had hij net zo uitgekeken naar deze baby als ik. Mijn verdriet delen met hem was veilig. We zaten op hetzelfde eiland.
Maar dan de rest van de wereld. Mijn ouders en schoonouders verloren hun kleinzoon. Maar daarbovenop zagen ze hun eigen kinderen worstelen met dit enorme verdriet. En juist dat vond ik zo lastig om te zien, omdat mijn eigen verdriet al zo groot was.
Op de OK stonden alle hulpverleners in tranen om ons heen. Niet alleen wij waren ontredderd door het plotselinge verlies van onze zoon, iedereen was stomverbaasd en verdrietig om zijn plotselinge dood. Is dat professioneel? Geen idee. Maar wel menselijk. En dat was het enige dat ik op dat moment nodig had.
Het samen delen van verdriet wordt vaak als troostend ervaren. Het was de reden dat we onze familie en naaste vrienden uitnodigden voor de begrafenis. Het was het enige moment waarop ze kennis konden maken met Hugo, ook al was het kistje gesloten. We hadden geen herinneringen om op te halen, dus dit was onze enige kans om er toch samen een paar te maken. Door ze deel uit te laten maken van ons verdriet, was de drempel om erover te praten na de begrafenis zoveel lager.
Niet alleen wij hadden zo verlangd naar dit kleine mannetje, ook onze familie en vrienden hadden uitgekeken naar zijn komst. Het was niet alleen meer mijn verdriet. En ook al was ik biologisch gezien het meeste aan hem gehecht, hij had de harten van de mensen om ons heen al lang daarvoor gestolen.