Ik haat clichés. Of dooddoeners waar je helemaal niets mee kunt. Zeker als ze óók nog eens niet waar zijn.
Wat zou het fijn zijn als het zo zou werken.
Dat je stil in een hoekje zou gaan zitten. Dat alles en iedereen aan je voorbij loopt. Dat je niet hoeft te praten, niets hoeft te doen, niet hoeft te denken. Dat je op een dag wakker wordt en de zon ineens weer schijnt.
De dagen gaan inderdaad voorbij. De tijd verstrijkt, net zo snel of langzaam als altijd. Maar het verdriet en het gemis worden niet minder.
Het wordt wel anders. Je gaat door allerlei fases van verdriet, boosheid, ontkenning. Je wordt op de proef gesteld. Je denkt dat je er wel bent. Om een dag later keihard onderuit te gaan en weer drie stappen terug te doen.
Maar je komt vooruit. In je eigen tempo. Op je eigen manier. En soms heb je onderweg een hand van iemand nodig. Of een duwtje in de juiste richting.
De tijd heelt niet alle wonden. Het gaat niet vanzelf. Het is gewoon heel hard werken. En als je dat accepteert, ben je al een heel eind op weg.
Ik mis Hugo vandaag net zoveel als de dag dat we afscheid van hem moesten nemen. Maar dat betekent niet dat mijn leven daardoor stil staat. Integendeel. Elk moment dat ik hem mis, besef ik me hoe kwetsbaar het leven is. Het geeft me elke dag een reden om gelukkig te zijn.
De tijd heelt niet alle wonden. Maar de tijd kan je wel iets opleveren. Inzicht, acceptatie, geluk. Het gaat niet vanzelf en het is niet makkelijk. Maar het is wel een keuze die je zelf maakt.