De natuur kan niet tellen

door | nov 22, 2018 | Blog | 0 Reacties

Lang voordat ik serieus ging nadenken over baby’s en kinderen en bovendien een man had gevonden waarmee ik dat dan wilde, wist ik wel dat vrouwen soms een miskraam krijgen. In mijn omgeving hoorde ik het echter niet zo vaak en dus stond ik er niet zo bij stil. Ook tijdens mijn eerste zwangerschap wist ik dat het in die eerste maanden echt nog mis kon gaan, maar ik voelde me zo’n geluksvogel dat ik een soort van zeker wist dat het mij niet zou overkomen. En dat gebeurde ook niet. Tenminste niet toen. Zoals bekend overleed Hugo na een zwangerschap van 41 weken, ver nadat de beruchte 12 weken grens was gepasseerd.

Na Hugo’s dood was ik me uiteraard zoveel bewuster van alles wat er mis kon gaan tijdens de zwangerschap en bevalling. Nadat ik opnieuw zwanger was, rende ik bij elk steekje of pijntje naar het toilet om te kijken of er niks gebeurde. Maar ook nu haalde ik met vlag en wimpel de 12 weken grens. Alleen werd nu al mijn geduld en spanning beloond met een prachtige gezonde dochter.

Ik waande me een soort van veilig. 1 op de 4 zwangerschappen eindigt niet in een gezonde baby. Het gaat hier niet alleen om stil geboren baby’s of kindjes die worden geboren na bijvoorbeeld een zwangerschapsafbreking, maar ook om zwangerschapsverlies in de eerste weken, een miskraam in de volksmond. Ik had mijn portie wel gehad. Dacht ik.

Wat niet iedereen weet is dat ik tijdens mijn derde zwangerschap mijn kindje met 8 weken verloor. Mijn voorgevoel was vanaf het moment van de positieve test niet goed, maar ik hoopte natuurlijk dat dit slechts mijn angst vanuit mijn voorgeschiedenis was. Tijdens de eerste controle leek alles goed en zagen we een kloppend hartje. Toch voelde het niet goed. Een week later belande ik op de spoed met bloedverlies en werd er opnieuw een echo gemaakt. Ik voel nog de steek in mijn hart toen er geen leven meer te zien was. Mijn gevoel bleek toch juist. Een aantal dagen later verloor ik opnieuw een kindje.

Ik merk dat ik daarover minder snel vertel dan over Hugo. Er is meer begrip voor het verdriet van een verloren voldragen baby dan van een ‘vruchtje dat nog niks is’. Een miskraam wordt vaak niet erkend als het verliezen van een kind. Maar het zegt helemaal niets over de impact van het verdriet. In beide gevallen leef je al zolang toe naar een zwangerschap, naar een kindje van jullie samen. Soms gaat hier zelfs een heel (medisch) traject aan vooraf. Het verliezen van dit kindje kan net zo pijnlijk zijn als het verlies van een voldragen baby.

‘De natuur kan niet tellen’ las ik in het prachtige boek ‘Altijd een kind tekort’ van Jeannette Rietberg vlak nadat Hugo was overleden. Ik wilde het destijds niet geloven. Ik moest het uiteindelijk zelf ervaren om te weten hoe waar het is. Er is geen enkele garantie dat het jou niet overkomt en toch ben ik blij dat ik me door die angst niet heb laten weerhouden. De kans om moeder te worden en mijn liefde te kunnen geven aan inmiddels 2 kinderen, is altijd groter geweest dan de angst dat het me (opnieuw) zou gebeuren.

Bij mij ging het in 2 van de 4 zwangerschappen mis. En ergens hoop ik dat het daardoor iemand anders wellicht bespaard is gebleven.