Sommige mensen gruwelen van dit woord. En dat begrijp ik. Het is een beetje gehypet en elk zichzelf serieus nemend vrouwenblad heeft er menig artikel aan gewijd. De winkels liggen vol met zelfhulpboeken over de kracht van dankbaarheid en kwetsbaarheid en meer van dat soort termen. Ik heb er zelf ook een aantal in de kast staan. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat als je net je baby bent verloren, dankbaarheid niet direct bovenaan je lijstje staat.
Waarom dan toch een blog over dankbaarheid, vraag je je nu misschien af. Het liep als thema door mijn week en ik werd er meerdere keren mee geconfronteerd. Ik geloof in dankbaarheid. Zelfs als het lijkt alsof de wereld instort, is er nog steeds iets om dankbaar voor te zijn. Hoe klein dat ook is. Dankbaarheid geeft hoop en vertrouwen en zorgt voor positieve gedachten. En die positieve gedachten kunnen het verschil maken tussen donker en licht.
Vandaag een week geleden stond ik op een uitvaart. Mijn buurvrouw overleed een week eerder op veel te jonge leeftijd. Ze laat een man en een zoontje achter. Ik sprak twee dagen later mijn buurman. We zaten op het bankje voor ons huis in de zon. Hij sprak zijn dankbaarheid uit. Voor alle lieve mensen om die er om hem heen staan. Voor het prachtige afscheid dat ze samen vorm hadden gegeven. Voor zijn stoere zoon, die de kist van zijn moeder had beschilderd. Maar vooral over de 20 mooie jaren die ze samen hebben gehad. Het verdriet is groot, maar de liefde overheerst. Ik werd er stil van. Wat bijzonder. Twee dagen na de uitvaart en hij sprak over liefde en dankbaarheid.
Afgelopen week werd ik geïnterviewd door een dankbaarheidsexpert. Ze is een boek aan het schrijven en ze wil mijn verhaal daar graag in opnemen. Het werd een mooi gesprek. Dankbaarheid wordt soms te ingewikkeld gemaakt, gaf ze aan. Als je in plaats van dankbaar te zijn, bedenkt waar je blij van wordt, heb je het eigenlijk over hetzelfde.
Volgende week is het vier jaar geleden dat Hugo werd geboren en stierf. We vieren geen verjaardag met taart en cadeautjes. We hoeven niet te zingen of hem klaar te maken voor zijn eerste schooldag. Natuurlijk had ik het liever anders gehad, maar het is zoals het is. Ik ben dankbaar voor de 8 dagen dat hij bij ons mocht zijn, voordat we hem echt moesten laten gaan. Ik ben dankbaar voor de lieve mensen om ons heen. Dankbaar dat mijn relatie dit aankon. Dankbaar dat ik heb ontdekt meer aan te kunnen dan ik dacht. Dankbaar voor alle mooie herinneringen. Dankbaar dat ik zijn moeder mag zijn.
Zelfs als ik op een rode knop kon drukken om mijn hele zwangerschap en bevalling ongedaan te maken, dan zou ik het niet doen. Het zou me zoveel pijn en verdriet besparen, maar tegelijkertijd ook alle liefde ontnemen. Zelfs in de donkerste momenten, was er altijd ergens een lichtpuntje. Ik was zelfs dankbaar dat ik deze pijn kon voelen. Dat was alleen mogelijk, als er een zelfde hoeveelheid liefde tegenover stond.
Dankbaarheid wordt vaak heel groot gemaakt. Misschien doe ik dat ik deze blog ook wel. Maar het zit in kleine dingen. Het zonnetje dat schijnt, een kaartje van een vriendin of een toevallige voorbijganger die je vriendelijk toelacht. Dankbaarheid is overal. Je hoeft er niets speciaals voor te doen. Je hoeft het alleen maar op te merken.