‘Wat ben je een sterke vrouw’. Ik had afgelopen week een interview met de lokale televisie en daar kwam hij weer eens voorbij. Het is mooi om te horen en ik zie het als compliment en tegelijkertijd zie ik het niet als een verdienste, als iets waarvoor ik credits verdien.
Ergens snap ik het wel. Als je het niet zelf hebt meegemaakt, is mijn verhaal best heftig. Niet voor niets zeggen veel mensen ‘dat dit het ergste is wat je kan overkomen’. Ik vind dat een lastige uitspraak, want ik weet dat niet. Ik kan het niet vergelijken met andere erge dingen en dat wil ik ook helemaal niet.
Had ik een keuze? Ja en nee. Het is gebeurd, daar had ik geen enkele invloed op, er was geen keuze of ik dit wilde meemaken. Ik moest ermee dealen. Uiteraard had ik wél de keuze hoe ik dit ging doen en voor mij was dit de enige manier.
Hugo heeft me zoveel gebracht. Misschien zelfs wel meer dan wanneer hij was blijven leven. Ik heb meer vertrouwen in mezelf, kan beter relativeren, waardeer de mensen om me heen meer, ik kan beter prioriteiten stellen, beter nee zeggen, ik ben kwetsbaarder, dankbaarder en ik weet nu wat echte liefde is.
Ik ben voorvechter in een beweging waarvan de boodschap is dat er een leven is na het verliezen van je baby. Dat het leven weer mooi kan worden en dat er naast het immense verdriet ook veel moois uit kan ontstaan. Het gaat niet alleen over rauwe pijn. Het gaat ook over immens veel liefde.
Ik zou het zo weer overdoen. Zelfs als ik zou weten hoe het af zou lopen. Ik zou Hugo en alles wat hij me heeft gebracht, niet meer willen missen in mijn leven. Ik heb liever Hugo die er niet meer is, dan Hugo die er nooit zou zijn geweest.
Maar alles wat ik ervan heb geleerd, had ik zo graag op een andere manier willen leren. Ondanks alle dankbaarheid en levenslessen, zou ik er alles voor over hebben om onze zoon te mogen zien opgroeien. Als ik mocht kiezen, dan zou ik al mijn bezittingen inleveren en mijn carrière opgeven, als ik dan voor hem zou mogen zorgen. Zodat ik écht zijn moeder zou kunnen zijn.
Maar ik mag niet kiezen. Ik moet het doen met wat er is. Op de dag dat Hugo stierf, verloor ik ook stukje van mezelf. Op de dag van zijn begrafenis, begroef ik ook een stukje van mijn hart. Het doet geen pijn meer. De wonden zijn geheeld. Maar het gat dat het veroorzaakt heeft zal altijd blijven.