Ik weet nog dat ik dacht: ‘waren we maar 5 jaar verder. Dan ziet ons leven er vast heel anders uit’.
We zijn vandaag precies 5 jaar verder. En de dagen daar naartoe wegen het zwaarste dit jaar. De dagen lopen exact synchroon. Het brengt herinneringen tot leven die anders niet meer zo aanwezig zijn.
De gebroken vliezen op dinsdagochtend. De echo en de ctg in het ziekenhuis op woensdag. De bevalling op donderdag. Als een sneltrein denderen mijn emoties en herinneringen voort naar het onvermijdelijke einde op donderdagavond. Hugo’s einde.
Ik mis de herinneringen die we nooit hebben kunnen en nooit zullen maken. En ik voel de pijn van de herinneringen die er wél zijn.
De angst die ik in mijn hele lijf voelde toen het minutenlang stil bleef op de OK. Het ongeloof toen de kinderarts ons vertelde dat ze gingen stoppen met beademen. Het intense verdriet als dat dan ook daadwerkelijk gebeurd. Het afschuwelijke besef dat onze prachtige zoon, die een half uur eerder nog veilig in mijn buik zat, niet meer leeft. De wanhoop over hoe we hiermee verder moeten leven.
Het zijn herinneringen die pijn doen. En tegelijkertijd koester ik ze. Ze brengen me dichterbij Hugo.
Het gaat goed. Beter dan ik 5 jaar geleden had durven hopen. De pijn is niet meer ondraaglijk. Ons leven ziet er heel anders uit. De liefde en de trots overheersen. Maar het verdriet is op dit soort momenten weer even voelbaar.
Terwijl de tijd doortikt, wacht ik op het einde. Want ik weet dat daarna de rust weer wederkeert.
Ik mis je lief klein mannetje. Je bent voor mij geen jongetje die 5 jaar geworden zou zijn. Je bent en blijft mijn perfecte volmaakte baby die ik nooit mocht leren kennen.
Hugo*
16 april 2015